ಇದು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ನ ಮೊದಲನೆ ಬರವಣಿಗೆಯ ಉತ್ತರಾರ್ಧ. ತಲೆಬರಹವೇ ಹೇಳುತ್ತದೆ ನಮಗೆ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಸಿಕ್ಕಿತು ಎಂದು. ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆ ಹುಡುಕಿದ್ದನ್ನು ಇಷ್ಟುದ್ದ ಕಥೆಯಾಗಿ ಬರೆದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅವಶ್ಯಕ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಪ್ರತೀ ಕಥೆಗೆ ಸುಖಾಂತ್ಯ ಬಯಸುವುದು ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನೋಭಾವ. ನಾನು ಈ ಅನುಭವವನ್ನು ಕಹಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಿಲ್ಲವಾದರೂ ಓದುವಾಗ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಮನಸ್ಸು ಇದನ್ನು ಟ್ರಾಜಿಡಿ ಎಂದು ಪರಿಭಾವಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಹೇಗೂ ಮನೆ ಸಿಕ್ಕಿತಲ್ಲ? ಅದೂ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದಂಥದ್ದು! ಇನ್ನು ಕೂಡಾ ಈ ಸಂತೋಷವನ್ನು ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಈ ಅನುಭವವನ್ನು ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಋಣಾತ್ಮಕವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಸದ್ಯ ಆರ್ಥಿಕ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟಿನ ತೀವ್ರತೆಯ ಏರುವಿಕೆ ಕಡಿಮೆಯಗಿರುವುದು ಸಮಾಧಾನದ ಸಂಗತಿ. ಆದರೂ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಗಣನೀಯ ಸುಧಾರಣೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಗಳ ರೇಟು ಇಳಿದದ್ದು ಹಾಗೆಯೆ ಇದ್ದಿದ್ದು ನಮಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಯಿತು. ಟ್ರೈನ್ , ಸೂಪರ್ ಮಾರ್ಕೆಟ್ ಎಲ್ಲ ಹತ್ತಿರವಿರುವ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ಮನೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ನಮ್ಮ ಆಫೀಸ್ ಗಳು ಹತ್ತಿರವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ತೀರಾ ದೂರವಲ್ಲ. ಇದು ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳೂ ಮುಂದುವರೆಯುವಂಥಹ ಲೀಸ್ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಕೆಲಸದ ಅವಧಿಯ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆ ಈಗ ನಮಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯ ಜೊತೆಗೇ ಬದುಕುವುದು ನಾವು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ರೂಧಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ಅಂಶ ಅಲ್ಲವೇ? ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬೆಟ್ಟದಂತೆ ಕಂಡ ಸಮಸ್ಯೆ ಮಂಜಿನಂತೆ ಕರಗಿತು. ಪ್ರತೀ ಕಾರ್ಮೋಡಕ್ಕೂ ಬೆಳ್ಳಿಯ ಅಂಚು ಇದ್ದಂತೆ ತಾಳ್ಮೆ ಮತ್ತು ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಮನೋಭಾವ ಇದ್ದರೆ ಎಲ್ಲ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೂ ಪರಿಹಾರವಿದೆ ಎಂಬುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.
